Czekoladowy piątek Rozdział 3

______________________________________________________

O boże!

To niemożliwe! Chyba się mu tylko przyśniło. Nie może być, że Murasakibara wyznał mu miłość! To tak nieprawdopodobne jak Aomine całujący Kise. Wróć. Co!?

Po drugiej stronie ulicy, na wprost Midorimy właśnie ta dwójka się całowała.

Świat się wali. Najpierw Muraskibara wyznaje mu swoje uczucia a potem oni się obściskują na środku ulicy nie bacząc na przechodniów, którzy rzucają im zdegustowane spojrzenia, kręcąc głowami. O co w tym wszystkim chodzi?

Zaraz gdy tylko przypomniał sobie moment, w którym fioletowowłosy wyznaje mu swoje uczucia, zarumienił się. Nigdy by się nie spodziewał, że ten wiecznie wszystkim znudzony olbrzym się w nim zakocha. Przeczuwał, że coś wisi w powietrzu, ponieważ Murasakibara zachowywał się tego dnia nie tak jak zazwyczaj. Zresztą wczoraj również nie było inaczej. Naprawdę nie spodziewał się, że ten wiecznie jedzący słodycze olbrzym mógłby się w nim zakochać. Zwłaszcza, że jest mężczyzną. Zwłaszcza, że jest jego kolegą z drużyny.

                                               *   *   *

Co się stało? O co chodziło?

Zszokowany Murasakibara siedział z szeroko otwartymi oczami i mętlikiem w głowie. Od razu po tym jak wyznał miłość Midorimie ten wypadł z budynku jak poparzony.

Spodziewał się wszystkiego nawet tego, że zielonowłosy go uderzy czy na niego nakrzyczy, ale ta reakcja zbiła go z tropu i poczuł się gorzej nawet jeśli uderzyłby go. Poczuł się przez niego odtrącony.

Wiedział, że jeżeli chce uzyskać od niego odpowiedź musi doprowadzić do sytuacji, w której Midorima nie będzie miał wyboru jak tylko szczerze z nim porozmawiać.

                                              *   *   *

Poniedziałek zaczął się paskudnie. Deszcz padał od samego ranka przez co na zewnątrz było chłodno. W łeb wzięło całą przyjemną aurę, którą dało się wyczuć jeszcze w piątek jak i cały dobry humor Midorimy. Nadal nie mógł się pozbierać po tym co stało się ostatniej soboty mimo że miał całą niedzielę na przemyślenia.

Siedząc w pustej klasie zastanawiał się nad tym jak będzie teraz rozmawiał z Murasakibarą. Niby widywał się z nim tylko na treningach, ale jak przyjdzie co do czego na meczach w żaden sposób nie będą potrafili się dogadać.

                                                *   *   *

- Szybciej! Jeszcze pięć kółek przed wami!

Akashi wbrew pozorom miał dziś bardzo dobry humor. Odkąd tylko zobaczył Midorimę i Murasakibarę wiedział, że coś się stało i może być naprawdę ciekawie. Nie musiał wcale nic robić tylko czekać na rozwój wypadków. Wszystko zapowiadało, że będą dziś świadkiem zabawnego show.

Wredny uśmiech, który wykwitł na ustach Akashiego nie pozostał niezauważony przez Kuroko, który tak samo jak czerwonooki coś przeczuwał. Napięcie, które było pomiędzy tamtą dwójką było wprost namacalne. Już dawno coś zauważył, więc nie było to dla niego dużym zaskoczeniem. Chyba należało się spodziewać najgorszego.

I oby tak nie było.

                                               *   *   *

Trening się skończył, a on nadal nie do końca był zdecydowany czy powinien to robić. Wiedział, że jeżeli to teraz to zrobi to z pewnością uzyska odpowiedź. Przecież jeżeli cała drużyna wywrze presję na Midorimę ten pewnością nie będzie miał wyboru i mu odpowie.

- No dobrze. Kończymy na dzisiaj trening. Możecie się zbierać i jutro widzimy się o tej samej porze.

Gdy pokolenie cudów zaczęło kierować się do szatni, Murasakibara stanął naprzeciw nich zagradzając im drogę.

- Ych, ych – odchrząknął – chciałbym coś ogłosić przed wami wszystkimi, więc mam nadzieję, że mnie wysłuchacie.

Wszyscy spojrzeli na fioletowowłosego, a Akashi uśmiechnął się wrednie czekając na ciąg dalszy przedstawienia.

- Co, bierzesz ślub i chcesz nas na niego zaprosić. – zakpił Aomine, który był całkiem rozbawiony postawą Murasakibary.

- Jesteś blisko – przyznał – ale nie o to chodzi. Chciałbym wszem i wobec ogłosić, że kocham Midorimę i nie wypuszczę z tąd nikogo dopóki mi nie powie co o tym myśli.

Powiedziawszy to wyciągnął z kieszeni klucz i zamknął na podwójny zamek drzwi od Sali.

- Murasakibara – kun! To wspaniale! Czemu nie powiedziałeś wcześniej! – Kise jak to miał w zwyczaju zareagował spontanicznie 

– Też się cieszysz, prawda Midorimacchi!?

W tym właśnie momencie, skołowany całą sytuacją Midorima zemdlał.