Skrycie, nie w głębi 3

Jak na ostatnie czasy szybko dodaję kolejny rozdział. Najprawdopodobniej z racji tego iż poprzedni był krótki. Ten jest tylko o jakieś 200 słów dłuższy, więc szału nie ma.
Wygląda trochę inaczej niż na początku zaplanowałam, ale efekt i tak mnie zadowala.
Miłego czytania :D
________________________________________________________________________________

                                                 Rozdział 3

- Yyyyyyy… eeeeeeeeeeeeee. – po całym pokoju roznosiły się dość niecodzienne dźwięki.

- Co ty tam robisz? – z dołu można było usłyszeć pytając krzyk i kroki, które z każda chwila coraz bardziej się przybliżały.

Ja cie, pomyślał zniechęcony Kouki, znowu mama.

- Ja… nic. – przeciągnął się na łóżku. – Po prostu umieram. – teraz zwrócił się już bezpośrednio do matki, która właśnie stanęła w drzwiach jego pokoju.

Była to kobieta dobrze po czterdziestce. Jej swobodna fryzura i jeszcze bardziej swobodny strój wskazywały na to, że to kura domowa z wieloletnim stażem. Nie wyróżniała się niczym specjalnym, jeżeli chodziło o wygląd. Jej syn jest bardzo podobny do niej. Zwyczajny.

Tak niby taki zwyczajny, a jak przyjdzie co do czego to taki Akashi się za mną ugania, chcąc nie wiadomo czego. Kouki opracował już do perfekcji monologi, które prawo miał ujrzeć tylko jego umysł. Oto kolejna rzecz z powodu,  której pan Wielki kapitan nie powinien w ogóle widywać się z panem Wielkim przeciętniakiem.

- A no to dobrze. – najwyraźniej  w ogóle nie była zaciekawiona odpowiedzią syna. – Pójdziesz do sklepu.

- Co? Nie. – protest był natychmiastowy. Kto z takim humorem jak on wychodziłby gdziekolwiek, nawet z pokoju.

- Masz listę i nie zapomnij kupić niczego. – ignorancji ciąg dalszy. Podała mu małą kartkę, na której zmieściło się nad spodziewanie wiele produktów.

-

 Jak mam to niby przytargać do domu. – spojrzał sceptycznie na matkę, pokazując jej kartkę, którą przecież sama napisała.

- Nie narzekaj, tylko się pośpiesz bo pozamykają wszystkie sklepy.

                                                  *   *   *

- Co ja jestem służba całodobowa żeby się mną wysługiwać?

Czasami nie wystarczały mu wewnętrze monologi i musiał się posiłkować jawną rozmową z samym sobą. Na szczęście było już ciemno, więc mało kto szedł ulicą co dawało mu odrobinę prywatności w jego wewnętrznych rozterkach, uzewnętrznianych skrupulatnie. Mówiąc prościej : nie ma to jak pierwsze objawy psychozy.

Nigdy nie czuł obawy przed ciemnością, ponieważ jago matka nigdy nie opowiadała mu strasznych historii o potworach czających się w mroku. Nie musiała, był grzeczny i posłuszny, co odbiło się na jego przyszłości czyniąc go niepewnym siebie i swoich umiejętności. Czasem dobrze jest się chociaż trochę zbuntować.

Wyszedł z ciemnej alejki, która była świetnym skrótem, rzadko stosowanym przez kogokolwiek. 

Wszedł na chodnik, który przylegał do mniej uczęszczanej drogi, ponieważ nie kierowała ona do centrum. Mimo lamp stojących przy chodniku, rzuciło mu się w oczy jaskrawe światło samochodu, który wypadł nagle zza zakrętu. Z nim zdążył się obejrzeć, usłyszał obok siebie pisk opona.

W ciągu kilku sekund ujrzał otwierane drzwi i wysokiego mężczyzną, który wysiadł z samochodu. Nie zdążył mu się przyjrzeć, ponieważ ten szybkim ruchem założył mu coś na głowę i już siedział w szybko odjeżdżającym samochodzie.

Jedynym dowodem na to, że ktokolwiek tędy szedł były porzucone na chodniku zakupy.

                                               *  *   *

Usłyszał cichy, równomierny stukot. To z pewnością go obudziło. Zanim jeszcze otworzył oczy pocierając miejsce na szyi, w które, jak pamiętał, zaaplikowano narkotyk. Gdzie się podziewa ta nieświadomość, towarzysząca ludziom zaraz po porwaniu?

Nie mogąc wytrzymać z niepokoju i irytacji z powodu niewiadomego pochodzenia stukotu, otworzył oczy. To co zobaczył, nie było tym czego się spodziewał. Myślał, że zastanie tu jakiegoś seryjnego mordercę lub zboczeńca, mimowolnie wzdrygnął się na te myśli, ponieważ osoba siedząca przed nim, z tego co wiedział, nie była psychopatą. Choć najwyraźniej nie znał go tak dobrze jak myślał.

- Cześć Kouki. – przywitał się zadowolony z siebie Aomine. Z ust nie schodził mu olśniewający uśmiech.

- A-aomine – san! – wydał odgłos pomiędzy jękiem a krzykiem. A może było to, to samo?

- Nie musisz być taki oficjalny kotku. – ostatni wyraz był przepełniony erotyzmem, przez co Furihacie zrobiło się nie dobrze. Horror w kinie 5D.

- Kotku? – spojrzał na niego jak na wariata i od razu tego pożałował. Zdążył zobaczyć jak niebiesko włosy oblizuje usta.

- Po coś cię tu przytargałem, no nie? – zwrócił się do niego jakby było to oczywiste. Nie dla szatyna, rzecz jasna.

- Ty? – spytał głupkowato.

- Nie osobiście. Ale poprosiłem starych kumpli żeby cię tu odholowali. – a co ja samochód, pomyślał zły gdy już odzyskał jasność umysłu, po pierwszym szoku. – Pewnie nie rozumiesz po co cię tu zaprosiłem. – zaprzecza sam sobie. – No więc chodzi o to, że słyszałem o tym jak bardzo nasz kochany kapitan Seijuro zabiega o twoje względy.

- Zabiega o moje względy? – powtórzył jak w transie, ponownie przenosząc się do znanego tylko jemu świata.

- Prościej mówiąc : podrywa cię. – wyjaśnił, przewracając oczami.

Gdy już zrozumiał sens słów Aomine i przyjął je do siebie, zapytał:

- Ale c-co to ma do rzeczy?

- Pewnie dobrze wiesz, że Akashi zawsze nami rządził, robił co chciał i przede wszystkim, miał co chciał. – tu spojrzał na szatyna znacząco. – Więc ja postanowiłem zabrać mu z przed samego nosa to czego tak bardzo szuka.

- Czyli? – przerażało go intensywne spojrzenie Aomine i fakt, że ten systematycznie się do niego przybliżał.

- Jak myślę, jeszcze ze sobą nie spaliście, co?