Skrycie, nie w głębi

Zamiast pisać kontynuacje piszę coś nowego. Wiem, powinnam skupić się na tym co już mam, ale strasznie mnie gryzła myśl, że jeszcze nie napisałam nic o mojej ulubionej parce. To było zdecydowanie silniejsze ode mnie.
Krytykujcie, oceniajcie tylko nie ośmieszajcie :D

________________________________________________________________________________
                                               Rozdział 1

Przestraszyłem się słysząc  nagły trzask, myśląc że w końcu przyszedł. Na moje szczęście to był tylko kot.

Siedzę jak na szpilkach od kilkunastu minut. Umówiłem się, a raczej zostałem zmuszony do przyjścia, na spotkanie z Akashim. Niewiele rzeczy byłoby w stanie mnie zmusić do czegoś takiego, więc jego wzrok był wtedy bardzo przekonywujący. Aż trudno było mmi się mu oprzeć, ze strachu. 

Ponownie wzdrygnąłem się na myśl o nim. Bałem się go po prostu, a on wiedząc to ciągle to wykorzystuje. Okrutny.

Rozejrzałem się uważnie, ale nadal go nie widziałem. Obecnie jest już spóźniony trzydzieści pięć minut. A ja ciągle tu siedzę jak ten idiota. Pewnie siedzi sobie teraz wygodnie w domu i śmieje się z mojej głupoty. Okrutny.

Wstając, zapiąłem bluzę i skierowałem się  w stronę domu. Nie będę siedział tu przecież przez cały wieczór zwłaszcza, że o tej porze jest już zimno.

- Gdzie się wybierasz Kouki – kun. – usłyszałem nagle, jak najbardziej znajomy głos. Odwróciłem się i zobaczyłem za sobą Akashiego, który najwyraźniej nie był zadowolony.

- J-ja idę do domu. – zająknąłem się widząc, że zbliża się do mnie coraz bardziej.

- Miałeś na mnie czekać. – teraz był bardziej zirytowany niż zły, więc zdobyłem się na trochę odwagi.

- Nie było cię ponad pół godziny. Niby dlaczego miałbym tu siedzieć i marznąć? – spytał hardo, czego zaraz pożałował.

- Ah tak. – teraz już prawie się stykaliśmy.

Mogłem doskonale zobaczyć, że jest wyższy ode mnie tylko kilka centymetrów, ale mnie i tak nadal wydaje się, że góruje nade mną.

- Nie interesuje mnie to. – zaatakował mnie nagle. – Chciałem się z tobą spotkać, więc powinieneś się z tego powodu cieszyć i nie narzekać. – jedyne czego pragnąłem teraz, to umrzeć i odrodzić się jako kot. Nie byłbym narażony na gniew Akashiego i wygrzewałbym się w ciepłym domu mojego właściciela. Byłbym rozpieszczany i mógłbym się bezwstydnie wylegiwać całymi dniami.

Marzenia. Rzeczywistość jest z goła inna i Akashi wygląda na coraz bardziej zirytowanego moim brakiem reakcji. Gdyby czytał w myślach, aż dziwne, że tego nie potrafi, z pewnością wiedziałby, że spustoszył mój umysł i zostawił w nim jedynie idiotyczne marzenia o byciu kotem i jak najszybszej ucieczce.

- Stało się coś? – zapytał odrobinę łagodniej. Najwyraźniej zaniepokoił go mój idiotyczny wyraz twarzy, ja z pewnością sam bym się wystraszył gdybym zobaczył siew lustrze.

- J-ja ten… b-bo widzisz… żeby tam… i-i ten tego. –o kurde kompletnie ze świrowałem, sam już nie potrafię się wysłowić.

- Kouki? – spytał wyraźnie zmartwiony, a mi tylko urosła gula w gardle.

- J-a – ponownie spróbowałem. –nie z-zbliżaj się! – nareszcie mi się udało, aż poczułem ulgę.

- Co? –  zdecydowanie nie wyglądał już na zmartwionego. Znów wyglądał jak mój największy koszmar.

- Yyy. – nie wiedząc jak wybrnąć z tej sytuacji podjąłem jedyną słuszną decyzję. Zwiałem.

Słyszałem jeszcze przez chwilę Akashiego, który mnie wołał, ale podczas ucieczki nie docierał do mnie sens jego słów.

                                                    *   *   *

- Wszystko w porządku? – spytał po raz kolejny Teppei.

- Tak w porządku Teppei – senpai.

-Ale na pewno? – brnął dalej.

- Tak na pewno Teppei – senpai.

- Jesteś pewien? – nie przestawał.

- Tak jestem pewien Teppei – senpai.

- Ale czy… - nie dokończył, gdyż rzuciłem się na niego.

- Teppei– senpai! – zdecydowanie mam łzy w oczach.

- Co się dzieje? – zapytał, zanim jeszcze uderzyliśmy o ziemię.

- Czuje się prześladowany. Nie. Nie czuję się, ja jestem prześladowany. – ale tragizm.

- Co? – spytał zdębiały. – Ale kto?

- Co kto? – czemu zadaje takie idiotyczne pytania, kiedy ja cierpię!

- No kto cię prześladuje? – wyjaśnił, pomagając mi wstać. – Kagami?

- Kagami? Czemu Kagami? – przecież mógł pomyśleć o każdym, więc dlaczego myśli, że chodzi mi o Kagamiego?

- Kto go tam wie. Robi czasem dziwne rzeczy. To mógłby być on.

- Nie to nie on. – nie miałem siły bawić się z nim w podchody. – To Akashi – san.

- Akashi – san? – spytał nienaturalnym głosem i zanim się obejrzałem, już szedł w przeciwnym kierunku.

- Gdzie idziesz? Czemu mnie zostawiasz? – mało powiedziane, że byłem zrozpaczony jego nagłym odwrotem. Jakbym miał ebole czy coś.

- Nie zrozum mnie źle czy coś… - był zakłopotany i najwyraźniej przestraszony. To źle wróży. – Ale wolałbym nie zadzierać  z Akashim. On jest niebezpieczny i w ogóle. – wytłumaczył dość koślawo co, szczersze powiedziawszy, wcale mnie nie przekonało.

- No i właśnie dlatego powinieneś mi pomóc. Jest niebezpieczny. – przypomniałem mu jego słowa.

- Przepraszam. – był wyraźnie skruszony. – Będziesz musiał sobie z nim sam poradzić. – i tyle go widzieli.

                                                     *   *   *

- …no więc chyba rozumiesz, że koniecznie musisz mu pomóc. – nie owijałem w bawełnę i pokrótce, wyjaśniłem Hyuudze swoją sytuację.

- Ja…

- Nie próbuj odmawiać mi pomocy! – wtrąciłem zanim zdążył odpowiedzieć. Po jego minie zorientowałem się co chcę powiedzieć. Ostatnio coraz częściej mam te dziwne napady odwagi.

- Przykro mi, ale to właśnie muszę zrobić. – wcale nie wyglądał jakby było mu przykro. – Powinieneś sam poradzić sobie, ze swoimi problemami.

- Ale senpai… - ten też zniknął jak we mgle.

                                                    *   *   *

- Kuroko- kun, przecież znasz Akashiego, był twoim kapitanem. Tylko ty mi zostałeś.

- A Riko? – spytał ze stoickim spokojem, który najwyraźniej nigdy go nie opuszczał.

- Riko? – zajęczałem smętnie. – Ona… to dziewczyna. Riko to… Riko. Ona się nie nadaje. – pokręciłem przecząco głową jakby na potwierdzenie swoich słów.

- Nie pomogę ci. – tego to nawet nie zauważyłem, kiedy zniknął.

Usiadłem na krawężniku i popadłem w depresję. Tak to na pewno to, nie pozostało mi nic innego tylko przeleżenie wszystkiego w łóżku, a na koniec śmierć. Najlepiej będzie skoczyć z dachu szkoły. To dobry plan.