Skrycie, nie w głębi 4

To opowiadanie idzie mi dość sprawnie, więc najpewniej za niedługo pojawi się ostatni rozdział. Ten tu może nie jest idealny, ale ja jestem z niego bardzo zadowolona :D
________________________________________________________________________________

                                                  Rozdział 4

- A-aomine – kun? Mógłbyś wziąć tę rękę? – mój głos był stanowczo zbyt wysoki, ale jak mam reagować  kiedy jakiś diabeł mnie molestuje!

Już nigdy nie powiem, że Akashi jest zły czy straszny, jeżeli tylko ktoś pomoże wydostać się mi z tej sytuacji. Wiele bym oddał żeby to Akashi mnie porwał, on chociaż trzymałby swoje fantazje na wodzy, nie to, co ten tu… To najpewniej kara za każdy zły uczynek, a przecież nie było ich tak wiele. Jeśli ktoś mi pomoże z chęcią rzucę się w ramiona Akashiego i oddam mu się cały. Wszytko lepsze od niebieskowłosego szaleńca, który zaczął właśnie odpinać mi spodnie!

- Zabawa się dopiero zaczyna. – mógłbym powiedzieć, że wygląda strasznie, przerażająco, obrzydliwie i odpychająco, ale wystarczy wyobrazić sobie Aomine, który się do ciebie dobiera.

- Naprawdę myślisz, że to najlepszy sposób na zemstę? – próbowałem grać za zwłokę. Ktoś powinien mnie przecież szukać! Nawet jeżeli wydaje mi się, że nie ma mnie dopiero, naprawdę krótko. Choć to może nie być takie proste skoro ja sam nawet nie wiem, gdzie się znajduję.

- Oczywiście, że tak. – nie przemyślał nawet za bardzo moich słów. – Po za tym to będzie bardzo przyjemna zemsta.

Powinienem nadal protestować, ale zamknął mi usta agresywnymi pocałunkami. Próbowałem ugryźć go w język, w ramach sprzeciwu, ale kiedy to zrobiłem, sprawiło mu to najwyraźniej przyjemność. Zszedł z nimi na moja szyję, a jego ręce zaczęły zsuwać mi spodnie.

- Aomine! – krzyknąłem nie na żarty przerażony. Do kiedy jego zachowanie było niegroźne miałem nadzieję, że tylko próbuje mnie nastraszyć, ale teraz już wiem, że nie ma zamiaru dać mi spokoju i wcieli w życie swoją „zemstę”.

- Kouki. – spojrzał na mnie z przekornym uśmiechem. – Nie bądź taki. Wystarczy, że zaczniesz współpracować, a nam obydwu będzie przyjemnie.

Przejechał mi językiem po policzku ani na chwilę nie przerywając kontaktu wzrokowego. Mimo że nie chciałem prowokować go moim zachowaniem, wzdrygnąłem się mimowolnie, co najwyraźniej on odebrał jako dobry znak i przyzwolenie na dalsze działanie.

Dopiero teraz dotarło do mnie, że jeżeli nie zacznę działać skończy się to naprawdę źle. On mnie… Nawet nie potrafię wypowiedzieć tego słowa, to takie ohydne.

W ostatnim desperackim akcie próbuję go kopnąć, ale niewiele to daje. Wygląda na to, że nic już nie mogę zrobić. Aomine ma rację, lepiej jeżeli zaczną współpracować, dam sobie spokój z kolejnymi próbami …

W  tym właśnie momencie słyszę huk. Co się do cholery dzieje!? Spoglądam w stronę drzwi i widzę, że właściwie to ich nie ma na swoim miejscu, bo leżą na ziemi.

Po chwili już widzę jak zwalisty mężczyzna zrzuca ze mnie Aomine. Wycieram szybko łzy, które nie wiadomo kiedy, pojawiły się na mojej twarzy. Zdezorientowany przyglądam się jak mężczyzna, kilka razy uderza niebieskowłosego w twarz i nadal przytomnego wywleka z pomieszczenia. Mój szok nawet nie zdążył minąć a już czuję jakieś delikatne ręce, które mnie oplatają.

- Kouki wszystko w porządku? Nic ci nie zrobił? – szybko dociera do mnie, że to Akashi przyciska mnie do siebie, obsypując, rozgorączkowanymi pytaniami.

- Akashi – kun? – mój głos jest płaczliwy, co tylko wzmaga zaniepokojenie Akashiego, który daje mu upust jeszcze silniej przyciągając mnie do siebie.

- Pewnie że to ja.

Odsunął mnie od siebie delikatnie i spojrzał na mnie krytycznym wzrokiem. Powoli starł mi resztkę łez, poprawił włosy, które stały mi na wszystkie strony. Kucnął na podłodze i pomógł mi ubrać spodnie, które niebieskowłosy zdążył mi z ciągnąć do kostek. Jego usta były przez cały ten czas zaciśnięte w wąską kreskę, przez co zbielały. Przestraszyło mnie jedno spojrzenie w jego oczy, z których można było wyczytać furię. Poczułem się winny jego stanowi.

- Przepraszam Akashi-kun. – wyszeptałem kryjąc twarz w dłoniach.

- Za co mnie przepraszasz Kouki? –odciągnął mi ręce od twarzy i zmusił, bym spojrzał mu w oczy, które jak reszta jego ciała odmalowywały wyraźne zdziwienie.

- Przeze mnie… przeze mnie się zdenerwowałeś. Byłeś z-zły… jesteś na mnie zły. – poczułem jak łzy zbierają się w kącikach moich oczu.

- Na ciebie! – podniósł głos, ponownie się denerwując. Wstał i zaczął chodzić w jedną i drugą stronę, próbując się jakoś uspokoić. – Nie jestem ani trochę na ciebie zły. Jestem wściekły na Aomine! Ten dureń pozwolił sobie na zbyt wiele i wciągnął cię w sprawy, które ani trochę ciebie nie dotyczą!

Widząc łzy w moich oczach, ponownie do mnie podszedł i wytarł mi je z czułością.

- Nie masz zielonego pojęcia, jak bardzo się o ciebie martwiłem. Kiedy Kuroko zadzwonił do mnie, że twoja mama, dzwoni do wszystkich członków twojej drużyny szukając ciebie, strasznie się zdenerwowałem. Nie było cię w domu prawie od dziesięciu godzin.

- Tak długo? – zdziwiłem się, ponieważ cały ten czas wydawało mi się, że nie ma mnie w domu od najwyżej godziny. – Wydawało mi się, że krócej.

- Musieli ci wstrzyknąć jakieś narkotyki. – przejechał palcem wskazującym po miejscu ukłucia igły. Wzdrygnąłem się na ten przyjemny gest.

- I na serio martwiłeś się o mnie? Myślałem, że jesteś na mnie zły o to co się stało na naszym ostatnim spotkaniu. Byłeś wtedy taki zły, najpewniej na mnie… - mimowolnie skuliłem się na wspomnienie jego wzroku.

- Zachowałem się głupio. To wcale nie była twoja wina. Przepraszam. – chwycił moją twarz w dłonie i poczułem delikatne pocałunki, które tym razem składał mi Akashi.