Skrycie, nie w głębi

Fakt, że rozdział jest bardzo krótki, ale w pewnym sensie o to chodziło. Chciałam pokazać ten jeden moment, ale tak żeby nie pokazywać specjalnie uczuć bohaterów.
Oby się spodobało, miłego czytania :D
________________________________________________________________________________

                                                  Rozdział 2

Jeszcze jedno spojrzenie. Jeszcze jedna krótka chwila. Nadal nie rozumiem. Nadal nie rozumiem jak to się stało, że siedzę tu teraz przed nim, czując to spojrzenie. Tak jeszcze jedno chore spojrzenie. Może nie tyle chore co zboczone. O przenajświętszy co złego uczyniłem, że pokarałeś mnie jego zainteresowaniem?

- Czemu nie jesz? – zdecydowanie zły. – Przecież mówiłeś, że lubisz ramen.

- No tak… ale nie jestem głodny. – oczywiście zawsze muszę narobić sobie kłopotów.

Słysząc moją odpowiedź rzucił zirytowany sztućcami o talerz, rozsypując przy okazji trochę jedzenia. Odsunął go na bok i oparł twarz na dłoniach, które minimalnie acz widocznie, trzęsły się. To dość niecodzienny widok, a raczej w ogóle nie spotykany. Akashi w każdej sytuacji potrafi zapanować nad swoimi emocjami by nie wzięły nad nim góry. Nie tym razem.

Jeżeli kiedykolwiek powiem, że nie mam żadnego wyróżniającego się talentu, proszę mnie poprawić. Jak nikt i jako jedyny, potrafię wyprowadzić z równowagi czerwonowłosego diabła kiseki no sedai, w psiej skórze. Czy jak to tam szło.

Nie patrzyłem na niego, wytrwale wgapiając się w porysowany stół w barze z ramen. To mało ciekawe miejsce na spotkanie z kimś takim jak Akashi, ale przecież powiedziałem mu, ze lubię ramen. Chociaż szczerze nie wiem dlaczego aż tak zależało mu pójść, zjeść coś, co lubię właśnie ja.

Po chwili niepewności postanowiłem, że należy jakoś zareagować. Nie wiem, może go przeprosić? Błagać o wybaczenie? Bo na pewno złym pomysłem jest pozostawienie tego tak jak teraz.

-

 A-ale z chęcią zjem trochę. – powiedziałem odrobinę zbyt głośno, co zdradziło moje zdenerwowanie. Skłamałbym mówiąc inaczej.

Po moich słowach podniósł głowę, splótł palce i oparł na nich brodę, przekrzywiając odrobinę głowę. Wyglądał teraz jak zaciekawiony pies, który słucha słów swego pana, ale nic nie rozumie.

- Powiedziałeś – zaczął powoli. – że nie jesteś głodny. – jego spojrzenie przewiercało mnie na skroś, a ja nie wiedząc co robić spuściłem swój wzrok. – Furihata! – warknął przez zaciśnięte zęby.

- Tak?! – słysząc ten nienaturalny dźwięk, z jego ust poderwałem głowę i wyprostowałem się na stołku. Czułem się trochę jak dziecko karcone przez matkę, więc trudno mi było mu się sprzeciwić.

- Jeżeli nie jesteś głodny to nie jedz. – nie zwrócił uwagi na moje zachowanie. – Idziemy  stąd.

Czekając aż się pozbieram, zapłacił za jedzenie nie przejmując się tym, że ani ja ani on nawet nie spróbowaliśmy. No tak, dla niego głodujące dzieci w Afryce to inna rzeczywistość.

Wybiegłem za nim, ponieważ najwyraźniej było mu spieszno. Szedł przed siebie nie oglądając się za mną.

-

 Akashi! – zawołałem i stanąłem, nie mając siły by nadal za nim biec. On najwyraźniej nie zwracał uwagi na dystans jaki już przebył i uparcie parł przed siebie.

Odwrócił się gwałtownie słysząc mój głos, a ja doskonale mogłem zobaczyć jak zły jest.

- Po co za mną idziesz? – odezwał się z nienawiścią i nie poruszając się ani o krok. – Najwyraźniej moje towarzystwo ci przeszkadza, więc nie ma sensu byś nadal za mną szedł. Mam dość twojej ignorancji.

- Ignorancji…? – szepnął do siebie, by po chwili zwrócić się już do czerwonowłosego. –Jakiej ignorancji? Nie rozumiem co ci cho… - nie skończyłem wiedząc, że nie ma sensu abym nadal się wysilał. Nie słuchał mnie wcale, lecz mnie zignorował. A sam przed chwilą miał pretensje do mnie o jakąś ignorancję.

Patrząc w ślad za nim nie mogłem zrozumieć o co chodzi. W jednej chwili strasznie się mną przejmuje, w drugiej już wypowiada słowa, które nie wiedzieć czemu mnie ranią. Jak mogę z kimkolwiek rozmawiać, a zwłaszcza z nim skoro nie rozumiem samego siebie?