Czekoladowy piątek Rozdział 1

Midorima x Murasakibara choć w tle z pewnością pojawi się lekkie AoKise :D
________________________________________________________________________________

Dzień był upalny, mimo że był to dopiero początek wiosny. Przyjemnie buło w końcu ściągnąć ciężkie kurtki i swetry  na rzecz lekkich bluz i koszulek. Midorima pomimo ciepłej pogody nie z ciągnął z siebie grubego swetra z emblematem na piersi, ponieważ według horoskopu był on jego dzisiejszym szczęśliwym przedmiotem. Często jego samego zaskakiwały te przedmioty, ale nie narzekał gdyż szczerze wierzył w ich moc.

Po wejściu do szkoły, otworzył swoją szafkę i znalazł tam opakowanie czekoladek, które były przyozdobione napisem ,,MIŁEGO CZEKOLADOWEGO PIĄTKU’’ . Zielonowłosy wcale nie zdziwił się tym prezentem, ponieważ zdarzyło się to już po raz czwarty. Dokładnie od miesiąca, w każdy piątek dostawał takie właśnie czekoladki. Nie miał zielonego pojęcia kto dawał mu takie prezenty, ale będąc szczerym nie bardzo go to interesowało.

- Hej!  Midorimacchi! – krzyknął wesoło Kise biegnąc do okularnika – Czyżby twój tajemniczy wielbiciel dalej działał?

Kise chichotał, patrząc się na twarz Midorimy, który bez zainteresowania nim przebierał buty. Blondyn od samego początku żywo interesował się tą sprawą i od jakiegoś czasu podejrzewał kim może być tajemniczy wielbiciel zielonowłosego.

- Nie sądzę, że to twoja sprawa. Powinieneś raczej interesować się treningiem, ponieważ przeczucie mi mówi, że nadal jestem od ciebie lepszy – zakpił Midorima. Niekoniecznie chciał być złośliwy, ale wbrew pozorom ta cała sprawa mu się nie podobała i był przez to zirytowany.

- Pff, ale z ciebie mistrz – przewrócił oczami – tak naprawdę, to tak cieszysz się z tych prezentów, że nawet wstyd ci się przyznać.

Midorima zignorował jego uwagę i z dumnie podniesioną głową poszedł do klasy, przy okazji prezentując w całej okazałości swój szczęśliwy, różowy sweter.

Żaden z nich nie miał pojęcia, że zza rogu obserwowała ich pewna osoba, która była niepewna co myśleć o tej sytuacji.

                                                                        

                                                *    *    *

 - Aomine ruszaj się żwawiej, bo zaraz tam do ciebie podejdę i coś ci zrobię, i uwierz mi, że nie będą to dla ciebie miłe doznania. – wy warczał Akashi, posyłając w stronę niebieskowłosego nienawistne spojrzenie. Nikt kto był przy zdrowych zmysłach nie denerwował dzisiaj kapitana wiedząc, że dzisiaj zdecydowanie nie jest w humorze.

Chociaż może Daiki nie był całkiem zdrowy na umyśle.

- Dobra, dobra. Weź się nie krzyw, bo wyglądasz jakbyś zżarł cytrynę. – odpyskował niebieskowłosy, choć od razu przyśpieszył bieg.

- Tylko tak dalej Aomine a nie dożyjesz kolejnego dnia – zagroził po raz ostatni – Dobra kończcie ten trening, bo zdecydowanie mam dosyć widoku waszych słabych i żałosnych osób – skończył i od razu zniknął nie zaszczycając ich choćby ostatnim spojrzeniem.

Wszyscy bez wyjątku odetchnęli z ulgą i skierowali się do szatni ciesząc się tak krótkim treningiem. Wbrew pozorom złu Akashi to nie zawsze wredny, ale też czasem zmęczony Akashi.

                                                

                                               *   *   *

- Aominecchi przestań gapić się na mój tyłek! – wydarł się zirytowany Kise.

- Co? Chyba masz zbyt duże ego  – uśmiechnął się chytrze – nie masz nic interesującego. Od dołu go góry, z każdej strony płaski.

- Nie kłam! Wiem, że się gapiłeś, i zwróć uwagę na mój seksowny tyłeczek! Mam się czym chwalić!

W czasie gdy ta dwójka dalej się wykłócała, Kuroko z lekka przyglądał się okularnikowi i olbrzymowi zastanawiając się jak rozwinie sito co tworzyło się między Midorimą i Murasakibarą. Chociaż będąc szczerym raczej to co Atsushi czuł do Shintarou.

Zaraz przed wyjściem fioletowo włosy poprosił Midorimę, aby został jeszcze chwileczkę i z nim porozmawiał.

- No więc jest tak jedna sprawa..

- Wiesz wolałbym abyś pośpieszył się Murasakibara, ponieważ dziś muszę być wcześniej w domu

- To dobrze… znaczy… może byśmy wybrali się jutro na szejka… no wiesz… tam gdzie Kuroko zawsze chodzi. OK? – skończył wreszcie po tym jak nie za bardzo, wiedział jak ma się wysłowić.

- Może byś chociaż powiedział  której? – spytał, wzdychając z irytacją Midorima.

- Gdzieś… o szesnastej?

- Dobrze, będę. Tylko się nie spóźnij, bo nie mam zamiaru na ciebie czekać.

Okularnik wyszedł nawet nie oglądając się za siebie i chyba dobrze bo nie zauważył szczęśliwego i pełnego ulgi uśmiechu, który rozjaśnił twarz Murasakibary. 

______________________________________________________  Jeszcze na koniec chciałam podziękować weirdo, której to miniaturka ,,Lilia'' zainspirowała mnie do napisania tego opowiadania :D