Krótka chwila radości 3

Oto mój prawdziwy powrót. Nie liczę przecież drabbli, które dla mnie były zagłuszeniem poczucia winy. Nie dodałam od dawna tak naprawdę niczego konkretnego. Ten rozdział też jest bardzo krótki, ale to dla mnie lepsze niż nic. Miałam nie za dobry humor pisząc to, więc na pewno zauważycie różnicę w stylu jakim pisałam poprzednie rozdziały a to. Nie zjedźcie mnie proszę za bardzo.
________________________________________________________________________________  

Nie miał pewności o co chodzi, ale pewne podejrzenia kiełkowały mu już w głowie. Od dobrych pięciu minut czuł na sobie jego wzrok. Uwielbiał to miejsce, ale po ostatniej „randce” z Kagamim i obecnej sytuacji coraz mniej mu się tu podobało. Nawet jeśli mieli tu cholernie dobre szejki.

Nic nie mogło zmienić jego zdania co do absurdu tej sytuacji. Najpierw drużyna wysyła go na randkę z napalonym Kagamim, a teraz, najprawdopodobniej, już cało miasto wie, że Kuroko Tetsuya umawia się z Kagamim Taigą. To wierutna bzdura oczywiście, ale jeżeli ktoś spyta się go czy był na randce z czerwonowłosym, to zdecydowanie nie będzie mógł zaprzeczyć. Po pierwsze - dostał zakaz od Riko, pod karą śmierci długiej i bolesnej, po drugie – byłoby to zbyt oczywistym kłamstwem (kłamanie nie szło mu w ogóle), po trzecie – każdy będzie wierzył blondynowi, który musiał się im wtedy  napatoczyć i wszystko zobaczyć. Życie jest złe i okrutne, ale to raczej dla niego nic nowego. Kwestia przyzwyczajenia.

Mimo że obiecał sobie nie obrócić się w jego stronę, pokusa okazała się silniejsza. Gdy tylko obrócił głowę, przeszyło go intensywne, spojrzenie Murasakibary. Zaciekawione i nienezpieczne. Jeszcze bardziej niż niebezpieczne, przerażające. Przełknął głośno ślinę i powoli odwrócił głowę, wierząc że zbyt gwałtowne ruchy rozproszą Murasakibare i ten rzuci się na niego. Nie ważne jak bardzo było to absurdalne, tak właśnie czuł. Trudno mu było stwierdzić na pewno, ale raczej nigdy, nikt się na niego tak nie patrzył. Poczuł dreszcze, takie jak wtedy, kiedy Kagami niby przypadkiem otarł się o jego pośladek. Okropne.

Z myśli wyrwał go zgrzyt, metalowego krzesła o podłogę, a później wielka sylwetka, która przysłoniła mu słońce.

- Kuroko. – nie było to niczym konkretnym. Ot tak powiedziane sobie jego imię - chyba nie oznaczało to nic dobrego.

- Murasakibara. – odpowiedział mu tym samym, nie wiedząc o co Murasakibara jest na niego zły.

- Widzę, że sobie tutaj siedzisz. SAM. – podkreślił ostatnie słowo niskim warknięciem.

To było strasznie dziwne. Nie miał zielonego pojęcia czy jest zły o to, że jest tu sam czy o cokolwiek innego. Miał krótko mówiąc, papkę z mózgu. Czemu to musiało być tak cholernie dziwne?

- No tak, jestem sam.

- Ostatnio byłeś tu z Kagamim, prawda? – usłyszał w jego głosie oskarżycielską nutę i już wiedział o co chodzi fioletowowłosemu.

On też się w nim zakochał. To gorsze niż koszmar.

- No tak, ale to nie twoja sprawa.

Nie miał zamiaru czekać na dalszy rozwój wydarzeń, po prostu zaczął szybko zbierać swoje rzeczy.

- Gdzie idziesz? – głos chłopaka zmiękł, ale Kuroko miał dość facetów, którzy się za nim uganiają.

Czemu te wszystkie dziewczyny aż tak bardzo starają się żeby faceci się za nimi uganiali. To męczące i nierzadko irytujące. Na pewno nie chodziło o to, że to właśnie faceci się w nim zakochiwali. Płeć nie stanowiła dla niego większej różnicy, ale jakoś tak… nie potrafił. Nie potrafił się zakochać.

Zawsze starał się tłumić swoje uczucia i je ukrywać, bo to było o wiele wygodniejsze. Nie przeszkadzało mu to do momentu, w którym zrozumiał, ze przez taką postawą nigdy sobie kogoś nie znajdzie. Może zachowywał się zawsze obojętnie, ale był przecież człowiekiem, ON MA do cholery uczucia. Wiedział, że samotność kiedyś go dopadnie i nie będzie potrafił zmienić tego stanu rzeczy. Bo jeżeli dalej będzie tak żył, skończy jako samotnie mieszkający staruszek (o ile w ogóle dożyje starczego wieku), zrzędzący na wszystkich i wszystko, pomimo swoje młodzieńczej miłości do koszykówki, kiedy napotka jakąś piłkę, która uciekła dzieciakom, ukryje ją w domu i nigdy im nie odda. Czekało go nijakie życie, nijakiej osoby. Odczuwał w sobie bunt, kiedy wyobrażał sobie to wszystko. Nie chciał przecież tak skończyć.

Umiejętnie ignorował Murasakibarę, który próbował z nim porozmawiać. Nie chciał mieć nic do czynienia z żadnym ze swoich adoratorów, nawet jeżeli obiecywał sobie, że nie zostanie samotny do końca życia. Nie była to przecież brazylijska telenowela, nic nie musiało się dobrze kończyć, a już zwłaszcza dla niego. Może taki właśnie miał spotkać go los. Może tak będzie lepiej, nie dla niego oczywiście, ale już dawno przestał zwracać uwagę na cokolwiek. Świetnie mu szło ignorowanie całego tego świata, więc może kontynuacja tego nie będzie aż tak ciężka. Jeżeli  nie spróbuje to się nie przekona.