Krótka chwila radości : Przeddzień

Byłam o to molestowana przez kilka osób, przez grzeczność nie wymienię nazwisk, nicków itp.
Myślę, że tym którzy tego chcieli spodoba się, bo powstało to tylko ze względu na ich namowy :D
_______________________________________________________________________________

- Kuroko-kun, proszę cię. Zrobię co tylko będziesz chciał.

- Nie.

- Czemu?

- Nie.

- To nie była odpowie…

- Nie.

- Ale ja…

- Nie.

- Możecie już skończyć? Mamy trening. – Riko nie mogła już słuchać tej idiotycznej kłótni. Jeżeli można to w ogóle nazwać kłótnią.

- Ale to bardzo ważne. – Koganei rozumiał powagę sytuacji, więc został wysłany przez resztę drużyny jako rzecznik.

Chcieli poprosić Kuroko żeby przekonał Kagamiego do przystopowania z treningami. Cała drużyna zauważyła jakiś czas temu, że Kagami zaczął ciężej trenować. Na początku nie wydawało im się to dziwne, to normalne, że każdy z nich się dokonali by być jak najlepszym. Jednak czerwonowłosy przesadzał. To było widoczne na pierwszy rzut oka. Ale nie tylko to zdążyli zauważyć.

Zaraz po tym jak doszedł do wniosku, że się rozwinął leciał do Kuroko i chwalił się mu. Błękitnowłosy jednak, ignorował go co motywowało Kagamiego do jeszcze cięższych treningów. Coś takiego niekoniecznie musiało skończyć się lepszymi wynikami, lecz nawet długotrwałą kontuzją, a tego wolałby uniknąć każdy z nich. Na ich prośby a nawet błagania nie było z jego strony żadnej reakcji, więc pozostawał im Kuroko, w którym, najprawdopodobniej, Kagami się zakochał. Logicznym, więc było dla nich, że tylko on może go przekonać do przemyślenia swojego zachowania.

- A chodzi… o tę sprawę? – ściszyła głos, choć czerwonookiego nie było nigdzie w pobliżu. Lepiej dmuchać na zimne.

- No, ale Kuroko nie chce się zgodzić.

- Jak to nie chcesz się zgodzić!? – trener całkiem zignorowała brązowowłosego i skupiła uwagę na Kuroko, który nie robił sobie zbyt wiele z jej widocznego zdenerwowania.

- Nie mam zamiaru stać się zabawkę w rękach, dorastającego, buchającego hormonami nastolatka. – dla niego sprawa była prosta, jego bezpieczeństwo ponad wszystko.

- Ktoś ci każe iść z nim do łóżka? Pomyśl trochę. – popukała się wymownie po czole. – Wystarczy, że sprawisz raz na jakiś czas komplement co do jego gry. Ostatecznie umówisz się z nim na… jedno spotkanie. – widząc minę Kuroko, dodała. – Na neutralnym gruncie, tak żeby widziało was wiele ludzi. Może być?

To była zdecydowanie trudna decyzja. Każdy na jego miejscu byłby świadomy zagrożenia płynącego z podobnego zachowania. Nie jest głupi i zauważył, że Kagami interesuje się nim bardziej niż kimkolwiek innym. Narażanie siebie, na niego to poważna sprawa i z chęcią by odmówił, ale… Pozostaje jeszcze to „ale”. Z drugiej strony, jeżeli nie pomoże im tego powstrzymać, czerwonowłosy w krótkim czasie może sobie zrobić krzywdę, a w takiej sytuacji będą mogli pożegnać się z jednym z najlepszych zawodników i kolejnymi zawodami. Sam stara się, aby robić postępy, nie mówiąc już o innych. Z pewnością obwiniali by go o tak trudną rzecz w drużynie, jak stracenie Kagamiego.

- No dobra. – może tego później żałować, ale teraz nie ma innego wyjścia.

                                                   *   *   *

Obserwował czerwonowłosego od dłuższej chwili i szczerze mógł powiedzieć, że poziom jego gry podniósł się w bardzo krótkim czasie. Jego ruchy były bardziej precyzyjny i nie zauważył aby ten zawahał się choćby przez chwilę. Jego technika była o wiele lepsza. Dopiero teraz uświadomił sobie, że ma niepowtarzalną okazję oglądać rozkwit przyszłej gwiazdy koszykówki. Jeżeli taką zostanie w ogóle.

Przez całe gimnazjum oglądał postępy Pokolenia Cudów. Oni od samego początku mieli dużo talentu i determinacji. Dla nikogo nie były zaskoczeniem ich szybkie postępy oraz kolejne zwycięskie mecze. Patrząc się na nich można było stwierdzić, ze są stworzeni do wielkich rzeczy w dziedzinie koszykówki. Kagami może nie wykazywał tego od początku, ale nie długo, trzeba było czekać na wyraźne oznaki.

Teraz on cień tego czerwonowłosego głupka ma postarać się o to, żeby ten nie zniszczył sobie przyszłości. To trudne zadanie, ale przecież już się zgodził.

Odetchnął głęboko i chrząknął, aby zwrócić uwagę Kagamiego, który siłą rzeczy go nie zauważył.

- Co do… - wypuścił piłkę przestraszony i szybko oglądnął się za siebie. – A, to ty Kuroko-kun. – jego uśmiech był zniewalający. Przynajmniej w jego mniemaniu. – Mogę ci w czymś pomóc?

- Dobrze grasz.

Na chwilę jego oczy zrobiły się wielkie jak dwa spodki, ale szybko się pozbierał i znów przybrał szeroki uśmiech.

- No tak. Dzięki.

- I, tak. – Kuroko nie miał za bardzo pomysłu co powinien zrobić lub po prostu mu powiedzieć.

Czerwonowłosy zdążył do wyręczyć.

- Może spotkamy się gdzieś po lekcjach? – nie czekał zbyt długo i od razu zaatakował.

- Czy ja wiem…

To było coś czego za wszelką cenę chciał uniknąć. To miała być „broń ostateczna”, użyta tylko w kryzysowej sytuacji. Ale czy ta taką nie jest? Kuroko nie zna się na komplementach i takich tam. To dla niego zbędny wysiłek, którego on nie musi wykonywać. A teraz nadszedł moment, w którym srogo zapłaci za swoją ignorancję.

- Gdzie i o której?