Krótka chwila radości 2

To nie tak, że sytuacja była zła czy trudna.  Nie była też koszmarna ani nie do wytrzymania.  Może i była trochę denerwująca, irytująca i cholernie idiotyczna. Ale to nic. Wiele rzeczy w swoim życiu wytrzymał, wiele osób do nie wytrzymania miał okazję poznać. Ale żadna z nich tak naprawdę nie dała mu się we znaki. Bo był sobą. Autentycznym Tetsuyą Kuroko, który nigdy, ale to nigdy nie okazywał swoich uczuć. Bez względu na sytuację jego twarz zawsze była jak wykuta z marmuru. Stoicki spokój.

Ale. No właśnie to ale. Którego człowieka nie trafiłby szlag gdyby jakiś tam sobie Kagami od dobrej pół godziny opowiadał o sobie. Dokładniej rzecz biorąc przechwalał się. Nie pominął ani jednego szczegółu ze swojego życia i najwyraźniej oczekiwał aprobaty błękitnowłosego, który chcąc nie chcąc mu ja okazywał.

Jego plan od samego początku była naprawdę dobry. Miał posłuchać trochę czerwonowłosego. Pochwalić go odrobinę jak proponowała Riko, ale z czasem okazało się, że im więcej składa mu komplementów, ten tym bardziej skłonny jest mu opowiadać o sobie. Posunął się nawet do wyciągnięcia na światło dzienne tych niezbyt chwalebnych elementów swojego życia. Śmiało mógł teraz powiedzieć, że nie było niczego, czego Kuroko nie wiedział o Kagamim. Kompletnie niczego. Wiedział nawet jak to się stało, że czerwonowłosy się w nim zakochał. Tego dnia był z nim szczery. Każdemu mógłby to później powiedzieć.

Spoglądanie na niego z ponad kubka było zabawne. Wystarczyło, że uniósł kubek odrobinę wyżej i już wyglądało to jakby te ogniście, czerwone włosy należały do kubka. Trochę niżej – do kubka należały równie czerwone oczy. Jeszcze niżej – Kagami miał nos w kubku. Ale przesuwając go jeszcze niżej…

- Słuchasz mnie, prawda Kuroko-kun? – Kagami spojrzał na niego z czystym uwielbieniem, ale i z nutką niepokoju w oczach.

Błękitnowłosy szybko się otrząsnął ze swoich myśli i pewnie odpowiedział czerwonowłosemu :

- Taa pewnie. Mów dalej.

Szczęśliwy uśmiech i Kagami dalej opowiada. Uch… sytuacja uratowana. Brakowałoby tylko komplikacji…

- Kuroko! Kagami!

Nie zdążył nawet skończyć myśli, a przy uchu usłyszał krzyk, którego nie da się pomylić z żadnym innym. Kise.

- Kise- kun! – Kagami zareagował entuzjastycznie. – Nie spodziewałem się tu ciebie!

Błękitnowłosy przyjrzał mu się uważnie i ze zdziwieniem musiał przyznać, że Kagami autentycznie cieszy się, że spotkał blondyna. O co mu chodzi?

- Ja was tu też. Co robicie tutaj sami? – entuzjazm Kise z pewnością był nie mniejszy niż u Kagamiego.

- No wiesz… - czerwonowłosy rzucił znaczące spojrzenie Kuroko, by zaraz uśmiechnąć się promiennie do Kise.

Osz ta cholera! Kurko szybko zorientował się dlaczego Kagami tak bardzo ucieszył się widząc Kise. Najzwyczajniej w świecie chciał żeby ten dowiedział się, że są na ’’randce”. A jak już Kise będzie wiedział, to wypapla każdemu kto się nawinie. Tego mógł być pewien. Nie trudno się domyślić, że Kagami chce po prostu żeby wszyscy wiedzieli, że byli na randce. A wtedy już każdy będzie myślał, że Kuroko i Kagami są parą. Sama myśl o tym, go przerażała. Nie może mu przecież na to pozwolić.

- Ooo to randka, tak? – Kise zachichotał widząc dumny uśmiech u Kagamiego, i blady rumieniec na twarzy Kuroko, który błędnie odebrał jako oznakę zawstydzenia. – Nie będę wam już przeszkadzał.

Teraz jest już za późno. Wszyscy będą wiedzieli. Wszyscy.

                                                                         *   *   *

- To twoja wina Riko. – Kuroko jak rzadko był zły na nią. Raczej nie ukazywał uczuć, ale ta sytuacja go usprawiedliwiała.

- Od razu wina. – uśmiechnęła się rozbawiona. – Jak na to spojrzeć z innej strony, to cała ta szopka nie wydaje się być taka zła.

- Niby z której strony!?

- Teraz wszyscy będą o nas plotkować. – widząc niezrozumienie w oczach Kuroko, dodała. – No wiesz, geje w składzie. Powiesz mi, która drużyna ma coś takiego? – nie czekając na odpowiedź, spojrzała na niego z błyskiem w oku. – Żadna.

Błękitnowłosy pomyślał, że wcale nie jest powód do dumy, ale on w tej sytuacji nie ma nic do powiedzenia. Będzie musiał to jakoś przetrwać. No bo co może zrobić kiedy ich trener się na coś uprze? Kompletnie nic. Miała w sobie siłę całego oddziału wojska, a jak tylko przypomniał sobie którąkolwiek sytuację podczas, której była zła, oblewał go zimny pot. Wystarczy, że zepnie się w sobie i jakoś sobie poradzi. Oby.