Czy odważysz się? 2

Część druga to lekka kontynuacja. Całkiem przed chwilą wpadłam na pomysł żeby pobawić się trochę postacią Kagamiego i sparować go z każdym z kim mi się tylko zamarzy (w granicach KnB).
To tak jakbym robiła rozpustnika z Kagamiego, a o to w tym wszystkim chodzi.
Składam niemą prośbę żeby chociaż dwie czy trzy osoby nie uznały mnie za wariatkę :D
________________________________________________________________________________

 Kagami, prawdopodobnie nigdy w życiu nie biegł tak szybko. Z pewnością wykorzystywał swoją siłę i energię w stu procentach, podczas meczów, ale dziś sytuacja była zgoła inna. Nie biegł za piłką, lecz to on był goniony co czyniło sytuację niebezpieczną o tyle, że był ścigany przez samego Kise. Trudno było się go nie wystraszyć. Jego twarz zdobił (a może wręcz przeciwnie) przerażająco-słodki uśmiech z delikatną domieszką szaleństwa i chorej ekscytacji. Każdy kogo mijał, pod warunkiem oczywiście, że ukończył co najmniej piętnasty rok życia, dostawał nagłego ataku serca. Rozpoznawalny model Ryota Kise gonił jak szalony przerażonego, czerwonowłosego nastolatka, to było szokujące. Z lekka powiedziane, oczywiście.

Czerwonooki zwinnie omijał przeszkody jakie tworzyli ludzie nie tracąc ani na chwilę prędkości wiedząc, że jeżeli by to zrobił najpewniej zostałby dogoniony przez szalonego blondyna. Przeskoczył przez biednego psa, który był prowadzony na smyczy przez swojego pana i wpadła na znak. Nic tragiczniejszego nie mogło go już spotkać. Poprawka. Najtragiczniejszą rzeczą jaka mogła go spotkać jest Kise, który aktualnie stoi nad nim z tym swoim chorym uśmiechem.

- Kagami –kun – zaczął z przyganą – nie ładnie tak uciekać kiedy Kise – chan prosi cię byś odpowiedział na kilka pytań. – blondyn spojrzał na niego tak, jak tylko potrafi spojrzeć matka na brojące dziecko.

- Ale ja… spieszyłem się… tak! Spieszyłem się i… - zaczął tłumaczyć się bez składnie Kagami. Równocześnie próbował wyrwać się z uścisku na ręce, który okazał się zaskakująco mocny.

- Bez wymówek. –przerwał mu kategorycznie i jeśli tylko to możliwe, wzmocnił uścisk – Idziesz ze mną i porozmawiamy sobie na poważnie.

                                                     *   *   *

Zawodnik Seirin przerażony patrzył na uśmiechniętą twarz Kise, który wpatrywał się w niego już jakieś pięć minut. Po prostu siedział i patrzył nic więcej. No i ten przerażający uśmiech.

Kagami wzdrygnął się gdy Kise pochylił się w jego kierunku.

- Powiedz mi jak było. – ni z tego, ni z owego zażądał blondyn, odrobinę poważniejąc, co nie przeszkodziło mu w pozostawieniu tego iście diabelskiego wyszczerza.

- Ale z czym ,,jak było” ? –spytał autentycznie zdziwiony. Od samego początku nie wiedział jakie konkretnie informacje chce uzyskać blondyn, ale sama jego postawa odstraszyła Kagamiego z marszu.

- No ty z Aomine. – powiedział jakby było to najoczywistszą rzeczą na świecie, przy okazji wykonując jednoznaczny ruch dłońmi.

- Aaaa – Kagami zmrużył złośliwie oczy – a co, też byś chciał spróbować? – oblizał ponętnie usta i przybliżył twarz do twarzy Kise.

- No więc… - zaczął zaskoczony blondyn –ja po prostu…

Nie udało mu się skończyć, ponieważ jego usta zostały zaatakowane przez Kagamiego, który miał ochotę, dobrze się zabawić.