Krótka chwila radości 6

- Kuro-chan, no zjedz chociaż trochę. – od kilku minut Kuroko nie mógł sobie poradzić z matką, która na siłę próbowała go nakarmić.

Podróż do domu była uciążliwa, bo jego mama nie potrafiła zrozumieć, że czuł się jakby miał zaraz umrzeć, albo po prostu wracał z ostrej imprezy. Zakończenie gimnazjum, ach te czasy… Ale tak naprawdę nie obchodził go tylko jego stan. Bo byli przecież jeszcze oni. Tak oni. Nagle wszyscy zaczęli się za nim uganiać. Najgorszy był oczywiście Kagami, ale to nie miało znaczenia, który bardziej się stara, bo on… nie chciał żadnego. Taka były prawda. Czuł, że gdy oni się o tym dowiedzą może nie być za ciekawie, a już zwłaszcza kiedy się dowiedzą kogo on lubi… Będzie źle.

- Kuro-chan. – mama pomachała mu dłońmi przed oczami. – Nie odlatujemy myślami tylko jemy.

Sięgnęła do talerza i napełniła łyżkę, podsuwając mu ja pod nos, na co on szybko odwrócił głowę.

- Jak już mam jeść, to pozwól mi to chociaż zrobić samemu. – wziął od niej łyżkę nie zwracając uwagi, na zawód widoczny na jej twarzy.

- Myślałam, że cię pokarmię. No wiesz, tak jak wtedy gdy byłeś taki słodki i malutki, i leżałeś przeziębiony. – westchnęła błogo.

- Nie jestem ani słodki, ani przeziębiony. Możesz już iść. – rzucił od niechcenia, obserwując jej rekcję.

- Jak tam sobie chcesz. – prychnęła zła i wyszła z jego pokoju trzaskając głośno drzwiami, na co Kuroko westchnął z ulgą.

Nie tak żeby nie lubił swojej mamy – no cóż kochał ją. To w końcu jego matka. Ale w tym momencie nie miał ochoty na niczyje towarzystwo.

                                              *   *   *

Wszedł powoli do sali nie śpiesząc się w ogóle i uważnie obserwując trening kolegów z drużyny. Każdy z nich miał w sobie coś niezwykłego, nawet jeżeli dostrzegał to tylko on, jemu to nie przeszkadzało. Może i nie okazywał tego, ale autentyczną radość sprawiała mu gra z nimi lub po prostu ich wspólne treningi. Najlepiej zawsze było mu z Kagamim, oczywiście do czasu kiedy ten zaczął się do niego przystawiać. Czerwonowłosy mógł być dla niego dobrym przyjacielem, ale nigdy nikim więcej, bo nie było… tego czegoś. Ludzie nazywają to po prostu miłością, ale on miał na to zawsze trochę inne spojrzenie. Dla niego to było coś jak uzależnienie, chęć przebywania z tą jedyną osobą zawsze i wszędzie, dłuższe rozstanie – prawdziwy koszmar, a kłótnia to prawdziwy cios w samo serce.

Odwrócił wzrok od ćwiczących chłopaków i skierował się w stronę Riko, która od dłuższej chwili dyskretnie mu się przyglądała. On oczywiście to zauważył, potrafił skryć się przed wzrokiem innych, więc naturalnym dla niego było czucie na sobie spojrzeń, nawet tych które domniemanie miały być dyskretne. Lubił swoją trenerkę, więc nie był na nią zły za to tym bardziej, że miała do tego prawo. Nie przyszedł w końcu na trening.

- Kuroko. – przywitała się z nim lekkim skinieniem głowy i teraz już bez skrępowania przyglądała mu się. – Czemu przyszedłeś dopiero teraz?

Nie była na niego w ogóle zła, może to dlatego, że było jej go szkoda albo czuła się winna wczorajszej sytuacji? Naprawdę trudno stwierdzić.

- Dostałem od lekarza zwolnienie na najbliższy tydzień. – wytłumaczył siadając obok niej. – Ale i tak zamierzam wrócić już od jutra do treningów.

- Jeżeli dostałeś zwolnienie od lekarza to nie bez powodu. – zauważyła, gromiąc przy okazji wzrokiem Kagamiego, który najwyraźniej chciał do niech podejść. To nie był zbyt dobry moment na jego przeprosiny i dalszy, marny podryw.

- Tak nie bez powodu – pokazał ręką na swój nos – ale czuję się dobrze, więc od jutra znowu trenuje.

- Więc dlaczego dzisiaj już nie trenujesz? To przez Kagamiego? – spytała się cicho nie patrząc mu w oczy, a on nareszcie zrozumiał.

Riko nie zachowywała się tak dziwnie przez wczorajszą sytuację, tylko z powodu, można by powiedzieć, cało kształtu. To przecież ona niemalże zmusiła go do spotkania z Kagamim i cóż, można by powiedzieć, że doprowadziła do całej tej sytuacji, w której teraz uczestniczył. Nie wiedziała oczywiście o zachowaniu drużyny Pokolenia Cudów… no chyba że wie na ten temat coś więcej.

Spojrzał na nią z ukosa, gdy ta tylko ponownie na niego spojrzał. Wyglądała na zdziwioną jego zachowaniem, ale nie zauważył by wyglądała na jakoś wyjątkowo winną. Musie chodzić po prostu o Kagamiego.

- No więc…? – zwróciła uwagę na siebie.

- Tak… Muszę coś załatwić. Teraz chciałem tylko ci tylko powiedzieć o tym zwolnienie. – nie brzmiał zbyt przekonywująco, ale nie mógł jej powiedzieć całej prawdy.

- No dobra. Dzięki za informacje i… czy na pewno wszystko w porządku? – spojrzała na niego badawczo. – Oczywiście nie mówiąc już o Kagamim? – zaznaczyła szybko.

- Tak. – odpowiedział, już ze zwykłą dla siebie obojętnością i chyba tylko dzięki temu Riko wyglądała na uspokojoną.

- Ychy, no to cześć.

- Tak, cześć.

Wychodząc z Sali rzucił jeszcze jedno spojrzenie trenującym chłopakom i szybkim krokiem przemierzył drogę do bramy szkolnej. Teraz był zdecydowany. Teraz wiedział, że musi do niego pójść i zwrócić się o pomoc, nawet jeżeli nie będzie to proste i może go nie mało kosztować.

________________________________________________________________________________

Przepraszam. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Możecie mnie zlinczować, wykląć itd., ale nie mam zielonego pojęcia jak was przeprosić. Nie miałam ostatnio w ogóle żadnej motywacji, chęci, ochoty żeby cokolwiek napisać i o tą są tego skutki, czyli moja najdłuższa przerwa bez pisania. Nie bądźcie dla mnie zbyt okrutni, nawet jeżeli zasłużyłam. No i to trochę krótki rozdział, ale jakoś znowu powróciła mi ochota na pisanie, więc jutro albo może pojutrze będzie kolejny rozdział :D